In die dagen, zetten de Engelen Lot aan tot spoed: ‘Vlug, ga hier weg met uw vrouw en uw twee dochters, anders komt u om en wordt u het slachtoffer van de misdrijven die in deze stad zijn begaan.’ Toen Lot aarzelde, grepen de mannen hem en zijn vrouw en zijn twee dochters bij de hand, omdat de Heer hem wilde sparen, en ze trokken hem mee de stad uit. Pas buiten de stad bleven ze staan. Toen zei een van hen: ‘Vlucht, uw leven is in gevaar! Kijk niet om en sta nergens in de vallei stil. Vlucht de bergen in, anders komt u om.’ Maar Lot antwoordde: ‘Nee, dat niet, mijn heer! U hebt het beste met uw dienaar voor, u bewijst mij een grote weldaad door mij in leven te laten. Maar ik kan onmogelijk naar de bergen ontkomen, het onheil zou mij inhalen en ik zou alsnog sterven. Dat stadje daar is dichtbij, dat zou ik kunnen halen. Geef mij de kans om daarheen te vluchten, dat zou mijn redding kunnen zijn; het is maar een onbeduidend stadje.’ Hij kreeg ten antwoord: ‘Ook in dit opzicht zal ik u ter wille zijn: het stadje dat u bedoelt zal ik niet wegvagen. Vlucht daarheen en haast u, want tot u daar aangekomen bent kan ik niets doen.’ Zo kreeg die stad de naam Soar. De zon was al opgegaan toen Lot in Soar aankwam. Toen liet de Heer uit de hemel zwavel en vuur neerkomen op Sodom en Gomorra en Hij vernietigde die steden en de hele vallei, met de inwoners van al de steden en met alles wat er op het land groeide. De vrouw van Lot, die achter hem liep, keek om en veranderde in een zuil van zout. ’s Morgens vroeg ging Abraham naar de plaats waar hij bij de Heer had gestaan. Toen hij uitkeek over Sodom en Gomorra en over de hele vallei, zag hij dikke rookwolken van het land opstijgen als uit een smeltoven. Toen God de steden wegvaagde waar Lot had gewoond, liet hij Lot aan de ondergang ontkomen. Zo hield God, toen hij de steden in de vallei verwoestte, rekening met Abraham.
Doorgrond mij, Heer, en ken mij, peil mijn hart en mijn nieren, want uw liefde staat mij voor ogen en ik bewandel de weg van uw waarheid. Verwerp mij niet met de zondaars, met mensen die bloed vergieten. Aan hun vingers kleeft onrecht, hun handen zijn met smeergeld gevuld. Maar ik ga mijn weg zonder dwalen. Verlos mij en wees mij genadig. Mijn voeten staan op effen grond, waar uw volk bijeen is, wil ik u prijzen, Heer.
Toen Jezus in de boot stapte, volgden zijn leerlingen Hem. Opeens raakte de zee in hevige beroering, zodat de golven over de boot sloegen; Hij echter lag te slapen. Zij gingen naar Hem toe en maakten Hem wakker met de woorden: 'Heer, red ons, wij vergaan!' Hij sprak tot hen: 'Waarom zijt gij bang, kleingelovigen?' Dan stond Hij op, richtte zich met een dwingend woord tot de winden en de zee, en het water werd volmaakt stil. De mensen stonden verbaasd en zeiden: 'Wat voor iemand is dat toch, dat zelfs de winden en de zee Hem gehoorzamen?'
De christelijke traditie heeft geen aardse oorsprong; wat ze zorgvuldig bewaren is geen menselijk bedenksel. Integendeel, de almachtige Schepper van alles, de onzichtbare God zelf, vestigde onder de mensen de waarheid en het heilige, onbevattelijke Woord uit de hemel, en Hij heeft het stevig in hun harten gevestigd. Niet, zoals sommigen het zich voorstellen, door aan hen een ondergeschikte te sturen, of een engel of een heerser, of iemand die aardse zaken bestuurt, of iemand die belast is met het bestuur van zaken in de hemel (cf Ef 1,21), maar de Ontwerper en Schepper van het universum zelf (He 11,10), door wie Hij de hemelen schiep, door Hem heeft Hij de zeeën begrensd; door Hem gehoorzamen alle kosmische elementen trouw aan geheime wetten; van Hem heeft de zon de regel ontvangen dat hij dagelijks zijn omloop moet maken; aan Hem gehoorzamen de maan en de sterren die de maan vergezellen bij haar omloop. Door Hem hebben alle dingen hun plaats gekregen, hun begrenzing en hun rangorde: de hemelen en alles wat van de hemel is; de aarde en alles wat van de aarde is; de zee en alles wat van de zee is, het vuur, de lucht, de afgrond, de wereld boven en die van beneden, de tussengebieden: Hij werd door God naar de mensen gezonden. En niet zoals de menselijke intelligentie het zou kunnen bedenken, voor tirannie, terreur en verschrikking, absoluut niet! Maar integendeel, Hij zond Hem in vriendelijkheid en goedheid, zoals een koning zijn zoon stuurt (cf Mt 21,37). Hij zond Hem als God; Hij zond Hem als een mens aan de mensen. Toen Hij Hem zond, deed Hij dat als iemand die redt door te overtuigen, niet door dwang of geweld, want er is geen geweld in God.
Daarop stonden de mannen op, en namen de richting van Sodoma, terwijl Abraham mee ging, om ze uitgeleide te doen. Toen dacht Jahweh bij Zichzelf: Waarom zou Ik voor Abraham geheim houden, wat Ik ga doen? Want Abraham zal zeker een groot en machtig volk worden, en alle volken der aarde zullen in hem worden gezegend. Daarom juist heb Ik hem uitverkoren, opdat hij aan zijn zonen en zijn nageslacht zou bevelen, de weg van Jahweh te bewaren door gerechtigheid en recht te beoefenen; en Jahweh dus aan Abraham vervullen kan, wat Hij hem heeft beloofd. Daarom sprak Jahweh: Luid schreit het wraakgeroep over Sodoma en Gomorra, en hun zonde is buitengewoon zwaar. Ik wil er heen, om te zien, of zij zich werkelijk zo gedragen, als het wraakgeroep klinkt, dat tot Mij is doorgedrongen; Ik wil Mij ervan op de hoogte stellen. Maar toen de mannen vandaar de weg naar Sodoma wilden inslaan, bleef Abraham voor de Heer staan, trad nader, en sprak: Zult Gij nu werkelijk den goede met den kwade verdelgen? Misschien dat er toch vijftig rechtvaardigen in de stad worden gevonden; zoudt Gij de plaats dan verdelgen, of zoudt Gij haar niet liever vergiffenis schenken om die vijftig rechtvaardigen, die er worden gevonden? Het zij verre van U, zo te handelen, en de goeden met de kwaden te doden, zodat het de rechtvaardige vergaat als den boze. Neen, dat zij verre van U! Zou Hij, die heel de aarde richt, geen recht laten gelden? De Heer sprak: Als Ik vijftig rechtvaardigen in de stad Sodoma vind, dan zal Ik de hele plaats om hunnentwil vergiffenis schenken. Abraham hernam: Zie, ik waag het, tot mijn Heer te spreken, ofschoon ik maar stof ben en as. Misschien ontbreken er aan de vijftig rechtvaardigen vijf; zoudt Gij dan toch om die vijf de hele stad verdelgen? Hij sprak: Ik zal ze niet verdelgen, als Ik er maar vijf en veertig vind. Nu ging hij voort: Misschien worden er veertig gevonden? Hij sprak: Dan zal Ik het niet doen om wille van die veertig. Nu zeide hij weer: Laat mijn Heer nu niet toornig worden, als ik blijf spreken; misschien worden er maar dertig gevonden. Hij sprak: Ik zal het niet doen, als Ik er dertig vind. Hij zeide opnieuw: Zie, ik heb het nu toch al gewaagd, tot mijn Heer te spreken; misschien dat er twintig worden gevonden. Hij sprak: Ik zal ze niet verdelgen om wille van die twintig. Hij hield aan: Laat mijn Heer niet toornig worden, als ik nu nog één keer spreek; misschien worden er maar tien gevonden. Hij zeide: Ik zal ze niet verdelgen om die tien. Toen Jahweh het gesprek met Abraham had beëindigd, ging Hij heen, en keerde Abraham naar zijn woonplaats terug.